نمایشگاه ریلی RAILWAY
این نمایشگاه از 20 الی 22 فوریه 2024 مصادف با 1 الی 3 اسفند 1402 در شهر پاریس فرانسه برگزار می شود.
در این نمایشگاه نشستی با خریداران کلیدی بخش ریلی جهان و کارشناسان فنی برگزار می شود.
آدرس وبسایت: https://www.irits.org/irs13
راه‌آهن این موضوع را به ویژه روشن می‌کند: تاریخ فناوری، تاریخ زندگی روزمره بشر است. موزه فناوری فرانسه در نمایشگاه خود با عنوان "قطارها، لوکوموتیوها و مردم" تاریخچه وسایل نقلیه چشمگیر و همه کسانی که با راه آهن ارتباط داشتند را نشان می دهد.
در قلب این نمایشگاه بیش از 40 وسیله نقلیه ریلی اصلی وجود دارد که برخی از آنها هنوز بوی دوده و روغن را به مشام می‌رسانند. علاوه بر این، مدل‌های منحصربه فرد و بسیار دقیق از واگن‌ها و لوکوموتیوها در مقیاس 1:5 نشان داده شده‌اند که در حدود سال 1900 به عنوان قطعات کاوشگر ساخته شده‌اند. هر دو در انبوهی از اشیاء تعبیه شده اند که نشان می دهد مردم چگونه با راه آهن و برای آن زندگی می کردند: کوپه کالسکه، سوغاتی، لباس فرم، ظروف ماشین غذاخوری، چمدان، بلیط، قطار اسباب بازی.
این تور زمانی از پیشگامان راه‌آهن در قرن هجدهم به واگن مسافری روباز 1843 - یکی از قدیمی‌ترین کالسکه‌های حفظ شده در جهان - به لوکوموتیوها و واگن‌های معجزه اقتصادی آلمان غربی و GDR منتهی می‌شود. آنهایی که مایلند می توانند زیر لوکوموتیو راه بروند یا وارد تاکسی راننده شوند و برای یک بار در زندگی خود مهندس لوکوموتیو بازی کنند.
ریل اکسپو امکان ارتباط مستقیم و رایگان بین صاحبان بازار از سراسر جهان از جمله کارخانه‌های خودروسازی، تولیدکنندگان و مصرف‌کنندگان محصولات ریخته‌گری، کارخانه‌های تعمیر خودرو، شرکت‌های خدماتی، تامین‌کنندگان قطعات و تجهیزات، اپراتورها و مالکان است. تجهیزات نورد، سازمان های تحقیقاتی و آموزشی و همچنین مؤسسات صنعتی و ساختارهای دولتی.
دو منطقه برای شما باز است - سالن نمایشگاه و نمایشگاه در مقیاس کامل به طور مستقیم در مسیر.
سالن نمایشگاه ریل EXPO
• وسایل نورد: واگن های ریلی، لوکوموتیوها، واحدهای کششی – تولید / تعمیر / نوسازی
• اشیاء زیرساخت و اقتصاد مسیر: ماشین آلات، تجهیزات، ابزار، قطعات و سیستم های تخصصی راه آهن
• مهندسی، فناوری اطلاعات و ارتباطات
Rail EXPO یک نمایشگاه تمام عیار از وسایل نقلیه راه آهن است.
Rail Expo تنها نمایشگاه کامل تجهیزات راه آهن در فرانسه است که مستقیما در مسیر قرار دارد.
Rail EXPO یک جلسه تجاری است
• اصلاح راه آهن
• صنعتی سازی مجدد
• تجدید ناوگان واگن
• RE: زیرساخت سازگاری
• توسعه حمل و نقل کانتینری
140 غرفه‌دار از 17 کشور و کمتر از 12175 بازدیدکننده تجاری بین‌المللی از 80 کشور و همه قاره‌ها، تعداد زیادی سمینار فنی با کیفیت بالا، یک تبادل کار بسیار پرکاربرد و مهم‌تر از همه، 32 نمایشگاه مدرن و نوآورانه ماشین‌های بزرگ در فضای باز نمایشگاه، که بسیاری از آنها اولین نمایش جهانی هستند.
نمایشگاه های مدل راه آهن نقطه برجسته سال برای بسیاری از علاقه مندان است. غرفه های حرفه ای را با همه چیزهایی که برای ساخت راه آهن خود نیاز دارید، نمایشگرهای جذاب، لوکوموتیوهای مدل جدید و دست دوم، نمایش مدل های پیش از عرضه و موارد دیگر پیدا کنید.
مهارت های خود را در طیف وسیعی از کارگاه های آموزشی که در اکثر نمایشگاه های راه آهن ارائه می شود تقویت کنید و از جدیدترین محصولات و ابزارها به روز باشید.
این نمایشگاه ویترینی برای تولیدکنندگان در زمینه‌های اصلی فناوری سهام نورد، مسیر و زیرساخت و سیگنال‌دهی و ارتباطات است و همچنین به عنوان ویترینی برای تامین‌کنندگان بسیاری از محصولات تخصصی دیگر که برای عملکرد کارآمد و ایمن راه‌آهن و حمل‌ونقل عمومی ضروری هستند، عمل می‌کند. از جمله این تجهیزات می‌توان به تجهیزات تعمیر و نگهداری خودرو، سیستم‌های جمع‌آوری کرایه، اجاره وسایل نقلیه، الکترونیک برای کاربردهای ریلی و فناوری کابل اشاره کرد.
• امسال تولید کنندگان پیشرو در حمل و نقل ریلی و حمل و نقل ریلی باری، آخرین ماشین آلات و فناوری های راه آهن را ارائه خواهند کرد. بیش از 30 قطعه تجهیزات در مقیاس کامل در 4000+ متر مربع به نمایش گذاشته خواهد شد.
فرانسه یکی از بهترین کشورها در زمینه زیرساخت‌های ریلی است که مطابق مجمع جهانی اقتصاد کیفیت آن در جهان رتبه چهارم را در اختیار دارد. این کشور همچنین از نظر چگالی ریلی در جهان در مقام ۱۴ بوده و از نظر کارآیی حمل‌ونقل زمینی نیز همین رتبه را در اختیار دارد. اما روند توسعه این صنعت چگونه بوده است؟
رشد صنعت ریلی با اهداف صنعتی
تاریخچه حمل‌ونقل ریلی در این کشور به سال ۱۸۲۳ برمی‌گردد. در طول قرن ۱۹ ساخت‌وساز ریلی در فرانسه ابتدا به شکل خطوط کوتاهی از معادن و با اهداف صنعتی شکل گرفت.
فرانسه یکی از بهترین کشورها در زمینه زیرساخت‌های ریلی است که مطابق مجمع جهانی اقتصاد در سال ۲۰۱۷، کیفیت آن در جهان رتبه چهارم را در اختیار دارد. این کشور همچنین از نظر چگالی ریلی در جهان در مقام ۱۴ بوده و از نظر کارآیی حمل‌ونقل زمینی نیز همین رتبه را در اختیار دارد. اما روند توسعه این صنعت چگونه بوده است؟
رشد صنعت ریلی با اهداف صنعتی
تاریخچه حمل‌ونقل ریلی در این کشور به سال ۱۸۲۳ برمی‌گردد. در طول قرن ۱۹ ساخت‌وساز ریلی در فرانسه ابتدا به شکل خطوط کوتاهی از معادن و با اهداف صنعتی شکل گرفت. با وجود این، ساختن سیستم راه‌آهن اصلی فرانسه تا سال ۱۸۴۲ آغاز نشد. در این سال با تصویب یک قانون، خطوط آهن به صورت قانونی به رسمیت شناخته شدند. پس از اعطای مجوز سلطنتی به یک شرکت در سال ۱۸۲۳، اولین خط راه‌آهن در این کشور در سال ۱۸۲۷ برای انتقال کالاها راه‌اندازی شد و ۸ سال بعد نیز برای جابه‌جایی مسافران مورد استفاده قرار گرفت. در خلال سال‌های ۱۸۳۰ تا ۱۸۳۲ نیز خط راه‌آهن از سن‌اتین تا لیون برای نقل و انتقال کالاها و مسافران افتتاح شد که تبدیل به نخستین خط حمل‌ونقل مسافر در اروپای قاره‌ای شد. در آن هنگام سن‌اتین یک مرکز صنعتی مهم زغال‌سنگ و آهن به حساب می‌آمد و لیون نیز یکی از شهرهای بزرگ در جنوب فرانسه بود. راه‌آهن این دو شهر را در فرانسه به هم متصل و در واقع تخصیص عرضه و تقاضا را بسیار ساده‌تر کرد. پس از آن، راه‌آهن فرانسه به آهستگی رشد کرد و از بسیاری کشورهای دیگر همچون آلمان، بلژیک و سوئیس در این حوزه عقب افتاد. به‌دلیل تخریب‌ها و آشوب‌های مربوط به جنگ‌های ناپلئون و فرآیند بازسازی پس از آن، توسعه راه‌آهن فرانسه نیز مانند برخی دیگر از صنایع به تعویق افتاد. یک دهه کامل طول کشید تا ساخت راه‌آهن در فرانسه در مقیاس کشوری آغاز شود. تاریخ فرانسه و سطح توسعه این کشور علت این تاخیر را توضیح می‌دهند. در واقع، اقتصاد فرانسه در سال ۱۸۳۲ به اندازه کافی پیشرفت نکرده بود تا از یک شبکه کشوری راه‌آهن حمایت کند. صنعت آهن این کشور که سال‌ها با محدودیت روبه‌رو بود، منجر به این شد که راه‌آهن فرانسه بسیاری از ریل‌های مورد نظر خود را از انگلستان و با هزینه‌ای گزاف وارد کند. عرضه زغال‌سنگ این کشور نیز در مقایسه با انگلستان و بلژیک توسعه‌نیافته باقی ماند. این دو (آهن و زغال‌سنگ) در قرن نوزدهم برای راه‌آهن بسیار حیاتی بودند و تا وقتی این صنایع مکمل توسعه پیدا نکرده بودند، راه‌آهن فرانسه مزیت اقتصادی چندانی در مقایسه با کشورهای دیگر نداشت.
سدهای سر راه توسعه حمل‌ونقل ریلی در فرانسه
یک مانع دیگر بر سر راه توسعه راه‌آهن در فرانسه مخالفت گسترده با تغییراتی بود که راه‌آهن ایجاد می‌کرد. برای مثال در سال ۱۸۳۲ اتاق بازرگانی روئن با یک ریل ارتباطی بین روئن و پاریس مخالفت کرد زیرا معتقد بود این واقعه برای کشاورزی مضر است، به زندگی روستایی آسیب می‌زند و کسب‌وکارهای مربوط به آبراه‌ها و رودخانه‌ها را مورد تعدی قرار می‌دهد. این دیدگاه در سراسر فرانسه رایج بود. در واقع برخلاف روسیه و آلمان که سیستم‌های آبراهه توسعه‌یافته‌ای نداشتند، در فرانسه سرمایه‌گذاری زیادی روی حمل‌ونقل آبی انجام گرفته بود و خطوط ریلی رقیب خطرناکی برای این سرمایه‌گذاری‌ها تلقی می‌شدند. منشأ این مخالفت ریشه در جغرافیای فرانسه داشت که طبیعتا آبراهه‌های قابل کشتیرانی مناسبی دارد. نگرانی در مورد امنیت قطارها نیز برای این کشور مهم بود. توسعه ریلی در فرانسه ابتدا با مشوق‌های دولتی صورت گرفت، مخالفان در فرانسه هدف روشن‌تری برای مخالفت با راه‌آهن نسبت به سایر کشورهایی که در آنها شرکت‌های خصوصی به‌طور کامل راه‌آهن را می‌ساختند، داشتند.
دولتی بودن راه‌آهن در فرانسه موجب شد سیاست راه‌آهن کشوری زمانبر شود. فرانسه که در نیمه اول قرن نوزدهم از سایر کشورهای اروپایی دموکراتیک‌تر شده بود، برای تصمیم‌گیری در این موارد برخلاف آلمان نیاز به بحث‌های زیادی داشت. فرانسه در درون دولت نیز با مشکلاتی همراه بود و بین لیبرال‌ها، محافظه‌کاران، سلطنت‌طلبان و دموکرات‌ها تقسیم شده بود، این در حالی است که در بلژیک که طبقه سیاسی آن به شدت متحد بودند، تصمیم‌گیری در مورد پروژه‌های پیچیده راه‌آهن به سرعت انجام می‌شد.
با تمام این موارد، راه‌آهن در فرانسه بدون دخالت دولت نمی‌توانست با موفقیت توسعه یابد. فرانسه قرارگاه‌های صنعتی بزرگی مانند بریتانیا و آمریکا نداشت که هزینه راه‌آهن را تقبل کرده و محصولات خود را به بازارهای جدید بیاورند. بخش خصوصی این کشور بدون کمک دولت نمی‌توانست به خوبی در صنعت ریلی مشارکت کند. در نهایت از میان دو تصمیم زیر ترکیبی از آنها گرفته شد: راه‌آهن این کشور به‌طور کامل با سیستم بازار آزاد که موجب خلق شبکه ریلی پیچیده در بریتانیا شده بود، اداره شود یا همانند بلژیک، دولت این صنعت را ساخته و کنترل کند. به این ترتیب راه برای توسعه صنعت ریلی در فرانسه هموار شد.
در کشور فرانسه بالغ بر ۸۴۰ هزار کیلومتر راه آسفالته و بزرگراه وجود دارد. طول راه‌آهن مورد استفاده نیز بالغ بر 42.555 کیلومتر است.
- در کشور فرانسه، بخش قابل توجهی از جابجایی های مناطق مرکزی با وسایل نقلیه همگانی انجام و با توجه به بزرگی شهرها توجه ویژه ای به توسعه ترابری ریلی شده به گونه ای که بین ۳۰ تا ۷۰ درصد ترابری عمومی با استفاده از مترو، تراموا و قطار حومه انجام می شود
- در فرانسه سیستم های حمل و نقلی در ابتدا به شکل خصوصی و سپس به صورت ترابری همگانی در شهرها پدیدار شدند. یکی از قدیمی ترین سیستم های حمل و نقلی شهری، کالسکه ۵ نفره "بلزپاسکال" است که در سال ۱۶۶۲ اختراع شد.
- امروزه، مهمترین سیستم های ترابری مناطق شهری در فرانسه در دو بخش جاده ای و ریلی، دوچرخه، موتورسیکلت، سواری شخصی، تاکسی، اتوبوس، مترو، تراموا، مونوریل و قطار حومه هستند
حمل و نقل در شهر پاریس:
سازمان حمل و نقل شهر پاریس (RATP) نام یک سازمان عمومی دولتی، در فرانسه است که مسئولیت حمل نقل شهروندان پاریس وحومه را به عهده دارد.
سازمان RATP برنامه ریز و گرداننده تمام خطوط مترو پاریس و ۳ خط تراموای T۱، T۲و T۳ و قسمتی از اتوبوس‌های واحد، قسمتی از ترن‌های حومه پاریس وشبکه سریع قطارهای رژیون ال دو فرانس است.
در سطح شهر پاريس سيستم حمل و نقل ريلی نقش عمده ای در جابجايی مسافران دارد. در شهر، مترو و قطار مهم ترين وسيله های حمل و نقل به شمار می روند.
پاريس قلب سيستم حمل و نقل ريلی فرانسه است. شش ايستگاه قطار اصلی در اين شهر وجود دارد كه با استفاده از آن ها می توان از سه نوع قطار ت.ژ.و (TGV) كه قطارهای سريع السير هستند، قطار های معمولی و قطارهای حومه شهری استفاده كرد.
متروی پاريس 14 خط اصلی و دو خط فرعی دارد. 380 ايستگاه 221.6 كيلومتر خطوط متروی پاريس را به هم متصل می كنند. از آنجا كه ايستگاه های مترو پاريس بسيار نزديك به هم هستند، سرعت حركت قطارها در اين خطوط برای سفر به حومه شهر بسيار كند است.
براي حل مشکل کندی سرعت در سفرهای حومه ای، سيستم RER (سيستم اكسپرس منطقه ای) در پاريس راه اندازی شده است كه در آن از سيستم مدرن مركز شهر و خطوط ريلی قديمی استفاده می شود. اين سيستم در حال حاضر 5 خط، 256 ايستگاه و 587 كيلومتر ريل دارد.
علاوه بر اينها در پاريس 4 خط سيستم حمل و نقل ريلی سبك به نام تراموا فعال است.
ایستگاه باستیل در آغاز قرن بیستم
در سال 1845، پاریس و شرکت‌های راه‌آهن از قبل به فکر یک سیستم راه‌آهن شهری بودند که بخش‌های داخلی شهر را به هم متصل کند. شرکت‌های راه‌آهن و دولت فرانسه می‌خواستند راه‌آهن‌های خط اصلی را به یک شبکه زیرزمینی جدید گسترش دهند، در حالی که پاریسی‌ها طرفدار یک شبکه جدید و مستقل بودند و از تسخیر ملی هر سیستمی که ساخته می‌شد می‌ترسیدند. این اختلاف از سال 1856 تا 1890 ادامه یافت. در همین حال، جمعیت متراکم تر شد و تراکم ترافیک به شدت افزایش یافت. بن بست بر مقامات فشار آورد و به شهر این فرصت را داد که چشم انداز خود را اجرا کند.
قبل از سال 1845، شبکه حمل و نقل شهری عمدتا شامل تعداد زیادی خطوط اتوبوسرانی بود که توسط دولت فرانسه در یک سیستم تنظیم شده با مسیرها و برنامه های ثابت و بدون تضاد یکپارچه شده بود. اولین پیشنهاد ملموس برای سیستم ریلی شهری در پاریس توسط مهندس عمران فلورانس دو کریزوئه ارائه شد. این طرح خواستار یک سیستم تله کابین سطحی بود. در سال 1855، مهندسان عمران Edouard Brame و Eugène Flachat به دلیل نرخ بالای تصادفات در خطوط ریلی سطحی، راه آهن شهری باری زیرزمینی را پیشنهاد کردند. در 19 نوامبر 1871، شورای عمومی شهر سن، تیمی متشکل از 40 مهندس را مأمور طراحی یک شبکه راه آهن شهری کرد. این تیم شبکه‌ای را با الگوی مسیرهای «شبیه صلیب محصور در یک دایره» با مسیرهای محوری که بلوارهای بزرگ را دنبال می‌کنند، پیشنهاد کردند. در 11 مه 1872 شورا این طرح را تأیید کرد، اما دولت فرانسه این طرح را رد کرد. پس از این مرحله، بحث جدی در مورد اینکه آیا سیستم جدید باید از خطوط مرتفع یا عمدتا از خطوط زیرزمینی تشکیل شود، رخ داد. این بحث شامل احزاب متعددی در فرانسه، از جمله ویکتور هوگو، گی دو موپاسان، و انجمن ایفل گوستاو ایفل بود و تا سال 1892 ادامه یافت. در نهایت گزینه زیرزمینی به دلیل هزینه بالای خرید زمین برای حق تقدم در مرکز پاریس که برای خطوط مرتفع مورد نیاز بود، به عنوان راه‌حل ترجیحی ظاهر شد، که حدود 70000 فرانک برای هر متر خط برای یک راه‌آهن با عرض 20 متر برآورد می‌شود.
آخرین مانع باقی مانده نگرانی شهر در مورد دخالت ملی در سیستم ریلی شهری آن بود. شهر مهندس مشهور ژان باپتیست برلیه را که شبکه پستی لوله‌های پنوماتیک پاریس را طراحی کرد، مأموریت داد تا سیستم ریلی آن را در اوایل دهه 1890 طراحی و برنامه‌ریزی کند. Berlier یک گیج مخصوص مسیر 1300 میلی متری (در مقابل گیج استاندارد 1435 میلی متری یا 4 فوت 8 1⁄2 اینچی) را برای محافظت از سیستم در برابر تصاحب ملی توصیه کرد که به طور قابل توجهی این موضوع را تشدید کرد. این موضوع سرانجام زمانی حل شد که وزیر فواید عمومی با اکراه حق شهر را برای ساختن یک سیستم محلی در 22 نوامبر 1895 به رسمیت شناخت و با طراحی مخفیانه شهر قطارها و تونل ها برای قطارهای خط اصلی بسیار باریک بود.
