هیچ‌کسب‌وکاری مثل نمایشگاه نیست

هیچ‌کسب‌وکاری مثل نمایشگاه نیست

هیچ‌کسب‌وکاری مثل نمایشگاه نیست
باب میلام/ فرزانه اسکندریان/ به قول ایروینگ برلین، هیچ‌ کسب و کاری مثل کسب و کار نمایش نیست. ممکن است او درست گفته باشد، اما من فکر می‌کنم کسب و کار نمایشگاه تجاری دارای تشابهاتی با آن است که شناختن آنها می تواند شما را در ارزیابی و ارتقای برنامه‌ها برای استفاده از فرصت هایتان کمک کند.
هر نمایش موفق را می توان به سه عامل اساسی تقسم کرد که نقش عمده ای را در موفقیت بازی می کنند.
1. داستان یا متن: پیام دراماتیکی است که نویسنده یا نمایش نامه نویس در تلاش برای تفهیم منظور خود می نگارد
2. صحنه: محیطی است که داستان در آن شکل می گیرد. گاهی اوقات جزئیات صحنه خیلی زیاد است و گاهی صرفا مفهومی است.
3. تیم بازیگری: بازیگران، عوامل فنی و هنرمندانی که موظف به ساخت و استفاده مجموعه به شکلی مؤثر برای داستانگویی و انتقال ایده های نوشته شده در متن هستند.
 البته، برای تولید نمایش موفق عوامل زیادی دخیل است، اما برای آن چیزی که امروز مدنظرم هست، باید همی جا موضوع را نگه داریم. هنر نمایش تشابهات چشمگیری با برنامه ریزی نمایشگاه تجاری دارد. بگذارید نگاهی به آنها بیندازم. اول، داستان یا متن. نمایشنامه نویسی (و شاید ترانه سرا) برای انتقال پیام کلی متن را می‌نویسد. در یک نمایشگاه تجاری نیز شما در تلاش هستید تا داستان یا پیام اصلی را به مخاطب انتقال دهید. اما سعی می کنید چه چیزی را بیان کنید؟ انتظار دارد مخاطبان چه تغییراتی را تجریه کنند؟ برای مثال، داستان شما ممکن است معرفی محصولی با نام تجاری جدید و مفهومی از کسب و کار باشد یا ممکن است به هدف حفظ مشتریان باشد، شاید نام تجاری، آرم، یا تصویر جدید شرکت های بزرگ باشد. یا اینکه ممکن است بخواهید نحوه استفاده از محصول یا خدمات خود را به مردم آموزش دهید. شاید در حال استخدام کارمندان جدید باشید. یا حتی ساده تر، ممکن است بخواهید معاملات خود را ببندید و گزارش خرید و فروش را ارئه دهید. هرچه که باشد، هر نمایشگاه داستان مهمی برای گفتن دارد که مخاطبان را به هر روشی تحت تأثیر قرار می‌دهد و آنها را به سمت نگرش و رفتاری سوق می دهد که می خواهید. نکته بعدی این است که صحنه نمایش برای محیطی طراحی و مهندسی شده که در آن داستان انتقال داده می‌شود.
صحنه نمایش به مخاطب کمک می‌کند تا بفهمند در داستان چه می‌گذرد، ان اتفاقات کجا رخ داده‌اند، و چه شرایط بر نتیجه داستان تأثیر می‌گذارد. صحنه همچنین بازیگران را قادر می‌سازد تا به وسایل مورد نیاز خود در طول نمایش دسترسی داشته باشند.
صحنه می‌تواند از پیچیده‌ترین تا ساده‌ترین شکل متغیر باشد یا حتی دیدنی نباشد و فقط در تخیل ایجاد شود (مانند نمایش‌های کمدی فی‌البداهه). درست مثل صحنه تئاتر، غرفه نمایشگاه شما نیز طوری طراحی می‌شود که کارکنان شما می‌توانند آنجا نقش خود را بازی کنند تا پیام مهم مورد نظر شما را انتقال بدهند. همچنین درست مثل صحنه نمایش، نمایشگاه شما باید همه نشانه‌های بصری و پیام‌ها را منتقل کند (و پیام های اشتباه و اضافی را حذف کند) تا با جلو رفتن داستان تغییرات قدرتمند و به یادماندنی در مخاطب ایجاد شود.
و در نهایت، بازیگران هستند که زمان و منابع زیادی در نمایش صرف شان می شود.
بعد از اینکه نقش ها در فیلم نامه تعریف شدند، بازیگران در آن نقش ها گذاشته می شوند. بازیگران به قدری نمایش‌نامه را تمرین می کنند که حرکات خود روی صحنه، ژست ها، ورود و خروج ها، لباس ها، گریم و نور صحنه را با تمام وجود حفظ کرده باشند. تولید کنندگان هوشمند به خوبی می دانند که موفقیت نمایش در درجه اول به کیفیت بازی بازگران بستگر دارد، بنابراین وقت و انرژی زیادی صرف این مرحله از اماده سازی برای نمایش            می شود. چرا زمان زیادی را صرف این کار می کنند؟ زیرا می دانند که اگر مخاطب نمایش را رها کند، معمولا به این خاطر نیست که نمایشنامه ضعیف نوشته شده یا صحنه بد طراحی شده است، بلکه تقریبا همیشه به این دلیل است که بازیگر بدبازی کرده است.
این درس بزرگی است که عوامل نمایشگاه های تجاری می توانند از اهالی هنر بگیرند. ما به عنوان مدیران نمایشگاه، چقدر وقت و انرژی را صرف صحنه» بازی می‌کنیم؟ یا صرف متن» نمایش؟ و چقدر صرف «بازیگران» می‌کنیم؟ نمایشگاه نیز به همان دلیل شکست می‌خورد: بازی های بد.
در واقع، شما می توانید نمونه های زیادی از نمایشگاه ها را ببینید که با وجود این که طراحی زیبایی داشتند، کاملا با شکست مواجهه شدند چرا که عملکر د آنها سهوا با اجرای ضعیف کارکنان تضعیف شده بود. خوردن، آشامیدن، پیام کوتاه دادن، بی حوصله بودن، اجتناب از ارتباط چشمی، رفتار غیر عادی، درگیری های اشتباه، نادیده گرفتن بازدیدکنندگان، رفتار بیش از حد تهاجمی با مهمانان، و حتی خوابیدن در غرفه نمایشگاه همه رفتارهایی هستند که اغلب دیده می شوند و به نظرم از نشانه های وجود مشکل در عملکرد بازیگران صحنه هستند.
حتی با مواردی روبه‌رو شدم که هیچ کارمندی در غرفه حضور نداشت، گاهی اوقات یک یادداشت دست نوشته یا صدای ضبط شده در بخشی از نمایشگاه با این مضمون گذاشته شده بود:
«1- 800 – 555 – 1234»
خوشبختانه، اگر در حال خواندن این مقاله هستید، بعید است که شما هم تا به حال این کار را انجام داده باشید، اما همیشه اتفاق می‌افتد. نگاهی به نمایشگاه تجاری بعدی خود بیندازید.
خبرهای بهتری هم هست. برای شرکت هایی که به دنبال موفقیت هستند و می خواهند عملکرد نمایشگاه تجاری شان با استقبال مواجه شود، فقط کمی توجه بیشتر در طول تولید و برنامه‌ریز مشابه کارهای نمایش – هنری، می تواند نتاتیج بزرگ را با سرمایه گذاری اندک همراه داشته باشد.
حال، ممکن است شما جایزه‌ای هم نبرید، اما اگر می خواهید در غرفه مسلط باشید و مهمان ویژه ای را جذب کنید، پس باید به همین روش آماده شوید و شاید فردا روزی جایزه بهترین غرفه را از آن خود کردید.
نکته این است که صحنه نمایش برای محیطی طراحی و مهندسی شده که در آن داستان انتقال داده می‌شود. صحنه نمایش به مخاطب کمک می کند تا بفهمند در داستان چه می گذرد، آن اتفاقات کجا رخ داده اند، و چه شرایطی بر نتیجه داستان تأثیر می گذارد. صحنه همچنین بازیگران را قادر می سازد تا به وسایل مورد نیاز خود رد طول نمایش دسترسی داشته باشند.